Αγαπημένο μας ποιήμα

Υπενθύμιση αρχικής δημοσίευσης :

Καβάφη -όσο μπορείς

Κι αν δεν μπορείς να κάμεις τη ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.

Μην την εξευτελίζεις πηγαίνοντάς την,
γυρίζοντας συχνά κ' εκθέτοντάς την
στων σχέσεων και των συναναστροφών
την καθημερινήν ανοησία,
ως που να γίνει σα μια ξένη φορτική

Μες το αίμα βαμμένο, βλέπω τούτο το σάλι
όπου είχε σκεπάσει, το ξανθό της κεφάλι.
Και γεννά τόση πίκρα, στην ψυχή μου τη μαύρη,
που ποτέ ησυχία και γαλήνη δε θα βρει.
Όταν ήμουνα νέος, όταν μ’ έτρεφε η ελπίδα,
σαν τρελός αγαπούσα, μια ξανθιά Ελληνίδα.
Όπου είχε η ματιά της, τη ματιά μου μαγέψει
και τους πόθους μου αρπάξει και τα μάτια μου κλέψει.
Με παλιούς μου συντρόφους, ένα βράδυ γλεντούσα
και να σβήσω στο γλέντι, κρυφό πόνο ζητούσα.
Όταν κάποιος Εβραίος, πονηρά με κοιτάει
και μου λέει σιγά, «η ξανθιά σ’ απατάει».
Του μετράω φλουριά, που θολώνουν το μάτι
καβαλάω ευθύς, το γοργό μου το άτι.
Και στο σπίτι της τρέχω, στη φτωχή κάμαρά της
όπου είχα περάσει, γλυκές νύχτες κοντά της.
σπάω την πόρτα…
… και μες την κάμαρα μπαίνω
και στου λύχνου το φως, που σιγά τρεμοσβούσε,
η ξανθιά Ελληνίδα, έναν άλλο φιλούσε.
Την αρπάζω ευθύς, με τ’ ανδρείο μου χέρι
Και το φίλημα κόβει, το χρυσό μου μαχαίρι.
Η ξανθιά Ελληνίδα, με ντροπή χλωμιασμένη
εις το πάτωμα κάτω, εκυλίστη σφαγμένη.
Και από τότε, καμιανής γυναικός δεν εμίλησα
ούτε τ’ όμορφα χείλη αλληνής δεν εφίλησα.
Όσο θε να βλέπω, μες το αίμα βαμμένο ετούτο το σάλι
όπου είχε σκεπάσει, το ξανθό της κεφάλι.

Από το ποίημα “ΤΟ ΜΑΤΩΜΕΝΟ ΣΑΛΙ” του Αλέξανδρου Πούσκιν .

τωρα το διαβασα,πολυ ωραιο καψοραχη

Το δικο μου τρις-αγαπημενο ποιημα ειναι
Το Κορακι του Αλαν Ποε. Παραθετω ενα μικρο μονο αποσπασμα.

"Πήγαινε πάλι να χαθείς στην άγρια καταιγίδα ή γύρνα στις ακρογιαλιές της Πλουτωνείου Νύχτας ούτ' ένα μαύρο σου φτερό δε θέλω δω ν' αφήσεις ενθύμηση της φράσης σου της ψεύτικης και πλάνας βγάλ' απ' τη δόλια μου καρδιά το ράμφος που 'χεις μπήξει και σύρε τη φανταστική μορφή σου στα σκοτάδια!" Και το Κοράκι απάντησε: "Ποτέ από δω και πια!".

Και το Κοράκι ακίνητο στη προτομή όλο μένει, στης Αθηνάς τη προτομή απάνω από τη πόρτα και τ' αγριωπά τα μάτια του σα του Διαβόλου μοιάζουν όταν μονάχος σκέφτεται. Και το θαμπό λυχνάρι ρίχνει σκια στο πάτωμα σαν πέφτει στο Κοράκι. Και η ψυχή μου ανήμπορη δε θα μπορέσει πια να βγει απ' τον αμφίβολο τον κύκλο της Σκιάς που φαίνεται στο πάτωμα. Ποτέ από δω και πια!

Γιάννης Ρίτσος-Η σονάτα του σεληνόφωτος

Δεν μπορώ να το βάλω εδώ, γτ είναι με το πολυτονικό σύστημα και δεν βγαίνει καλά, οπότε...

http://www.phys.uoa.gr/~nektar/arts/tributes/giannhs_ritsos/h_sonata_toy_selhnofwtos.htm

Απλά υπέροχο

και εμενα με συναρπαζει αυτο το ποημα!!

Αφησε με να ερθω μαζι σου...

Ο κήπος της αχαριστίας (Κώστας Καρυωτάκης)

Θα καλλιεργήσω το ωραιότερο άνθος. Στις καρδιές των ανθρώπων θα φυτέψω την Αχαριστία. Ευνοϊκοί είναι οι καιροί, κατάλληλος ο τόπος. Ο άνεμος τσακίζει τα δέντρα. Στη νοσηρή ατμόσφαιρα ορθώνονται φίδια. Οι εγκέφαλοι, εργαστήρια κιβδηλοποιών. Τερατώδη νήπια τα έργα, υπάρχουν στις γυάλες. Και μέσα σε δάσος από μάσκες, ζήτησε να ζήσεις. Εγώ θα καλλιεργήσω την Αχαριστία.

Όταν έρθει η τελευταία άνοιξις, ο κήπος μου θα ‘ναι γεμάτος από θεσπέσια δείγματα του είδους. Τα σεληνοφώτιστα βράδια, μονάχος θα περπατώ στους καμπυλωτούς δρόμους, μετρώντας αυτά τα λουλούδια. Πλησιάζοντας με κλειστά μάτια τη βελούδινη, σκοτεινή στεφάνη τους, θα νιώθω στο απρόσωπο τους αιχμηρούς των στημόνες και θ’ αναπνέω το άρωμά τους.

Οι ώρες θα περνούν, θα γυρίζουν τ’ άστρα, και οι αύρες θα πνέουν, αλλά εγώ, γέρνοντας ολοένα περσότερο, θα θυμάμαι.

Θα θυμάμαι τις σφιγμένες γροθιές, τα παραπλανητικά χαμόγελα και την προδοτική αδιαφορία.

θα μένω ακίνητος ημέρες και χρόνια, χωρίς να σκέπτομαι, χωρίς να βλέπω, χωρίς να εκφράζω τίποτε άλλο. Θα είμαι ολόκληρος μια πικρή ανάμνησης, ένα άγαλμα που γύρω του θα μεγαλώνουν τροπικά φυτά, θα πυκνώνουν, θα μπερδεύονται μεταξύ τους, θα κερδίζουν τη γη και τον αέρα. Σιγά σιγά οι κλώνοι τους θα περισφίγγουν το λαιμό μου, θα πλέκονται στα μαλλιά μου, θα με τυλίγουν με ανθρώπινη περίσκεψη.

Κάτου από τη σταθερή τους ώθηση, θα βυθίζομαι στο χώμα.

Και ο κήπος μου θα είναι ο κήπος της Αχαριστίας.

λατρεμενος μου !!!

Υπέροχος και ΤΕΛΕΙΟ το ποίημα! Ήθελα προχθές να βάλω και Πολυδούρη (για όποιον δεν ξέρει ήταν η ερωμένη του Καρυωτάκη) αλλά δεν βρήκα αυτό που ήθελα... Και δεν θυμάμαι πως το έλεγαν! Θυμάμαι όμως ότι το είχε γράψει για εκείνον και ήταν απλώς συγκλονιστικό.

"...Σχέδια που εγκαταλείπουμε, αποφάσεις που φοβηθήκαμε να πάρουμε,


Άνθρωποι που συναντήσαμε μια νύχτα, μα που το βλέμμα τους όρισε πια για πάντα τη ζωή μας.

Λόγια
που τα προμελετήσαμε, μα που όταν ήρθε η ώρα δώσαν τη θέση τους σε μια
δειλή σιωπή – έρχονται όλα κάποτε, μαζεμένα, μέσα σε μια στιγμή, εκεί
που ανεβαίνεις ανύποπτος μια σκάλα ή απλώνεις το χέρι στο σκοτάδι
ψάχνοντας για το φως, μονάχος σ’ ένα μισοσκότεινο δωμάτιο ή μέσα στο
πλήθος και τα φώτα –

Πού να πάς τότε; Πού θα κρυφτείς! Τι την έκανες την ανεπανάληπτη ζωή σου;"

Το διαβασα τωρα σε ενα μπλογκ και εχω μεινει.. Τρελαθηκα μου αρεσει τοσο πολυ.. εχει και βιντεο

Λεγεται Τα παθη της βροχης- Κικη Δημουλα

Εν μέσω λογισμών και παραλογισμών, άρχισε κι η βροχή να λιώνει τα μεσάνυχτα,μ' αυτόν τον νικημένο πάντα ήχο...σί, σί, σί.
Ήχος συρτός, συλλογιστός, συνέρημος, ήχος κανονικός, κανονικής βροχής.
Όμως ο παραλογισμός, άλλη γραφή κι άλλη ανάγνωση μου 'μαθε για τους ήχους.
Κι όλη τη νύχτα ακούω και διαβάζω τη βροχή,
σίγμα πλάι σε γιώτα, γιώτα κοντά στο σίγμα,
κρυστάλλινα ψηφία που τσουγκρίζουν
και μουρμουρίζουν ένα εσύ, εσύ, εσύ!
Κάθε σταγόνα κι ένα εσύ, όλη τη νύχτα ο ίδιος παρεξηγημένος ήχος, αξημέρωτος ήχος,
αξημέρωτη ανάγκη το εσύ!
Βραδύγλωσση βροχή, σαν πρόθεση ναυαγισμένη, κάτι μακρύ να διηγηθεί, και λέει μόνο εσύ, εσύ...! Νοσταλγία δισύλλαβη, ένταση μονολεκτική, το ένα εσύ σα μνήμη, το άλλο σαν μομφή και σαν μοιρολατρεία, τόση βροχη για μια απουσία, τόση αγρύπνια για μια λέξη! Πολύ με ζάλισε απόψε η βροχή μ' αυτή της τη μεροληψία... όλο εσύ, εσύ, εσύ, σαν όλα τ' άλλα να 'ναι αμελητέα, και μόνο εσύ, εσύ, εσύ...

βαζω και το βιντεο για οποιον θελει

Έτυχε να το βρω στο "ποιείν".

(2)
Μεθυσμένα τηλεχειριστήρια
αναποδογυρίζουν
τους ανθρώπους.
Σκοντάφτει
ο ένας πάνω
στον τάφο του άλλου
και σκοτώνεται.
Βλέπεις,
υπάρχουν
και πιο απλοί τρόποι
για να περάσεις στην αιωνιότητα


της Ειρήνης Σουργιαδάκη.

Γιάννης Ρίτσος: Το τελευταίο καλοκαίρι

Αποχαιρετιστήρια χρώματα των δειλινών. Καιρός να ετοιμάσεις
τις τρεις βαλίτσες — τα βιβλία, τα χαρτιά, τα πουκάμισα —
και μην ξεχάσεις εκείνο το ρόδινο φόρεμα που τόσο σου πήγαινε
παρ' ότι το χειμώνα δε θα το φορέσεις. Εγώ,
τις λίγες μέρες που μας μένουν ακόμη, θα ξανακοιτάξω
τούς στίχους που έγραψα Ιούλιο κι Αύγουστο
αν και φοβάμαι πως τίποτα δεν πρόσθεσα, μάλλον
πως έχω αφαιρέσει πολλά, καθώς ανάμεσα τους διαφαίνεται
η σκοτεινή υποψία πως αυτό το καλοκαίρι
με τα τζιτζίκια του, τα δέντρα του, τη θάλασσά του,
με τα σφυρίγματα των πλοίων του στα ένδοξα λιογέρματα,
με τις βαρκάδες του στο φεγγαρόφωτο κάτω απ' τα μπαλκονάκια
και με την υποκριτική ευσπλαχνία του, θα 'ναι το τελευταίο.