Αγαπημένα μουσικά άλμπουμς

Δεν ειμαι κανενος - Sadahzinia
Απο το cd "Σάρμα"
Κυκλοφορει με τιμη 10€
Στηριζουμε αυτα που αγαπαμε

Στιχοι

Είμαι τα πλούτη όλα που αρνιέται ένας φτωχός,
τα αταίριαστα όνειρα που μοιράζεται ο τρελός
είμαι σαν έρωτας κρυφός και ζηλευτός
είμαι βροχή και δεν είμαι κανενός.

Άρχισα μ' ένα απόκοσμο και σιγανό μουρμούρισμα
για να ταιριάξω τη φωτιά δίπλα στου χρόνου το φτερούγισμα,
πικρό νανούρισμα διπλωμένο σα βεντάλια
με λέξεις αφόρετες και στιγμές ρετάλια.
Χωρίς παρακάλια και ούτε τον φόβο για άγκυρα
ψάχνω ένα κύμα αφού στα ψέμματα παράγυρα
κι από τα αδιάβατα ένα καλωσόρισες,
εκεί που αφήνουν τη συγνώμη τους κι οι φόνισσες.
Κι αν απόρισες, φέρε στο νου μια γύρα
το παρελθόν μου έχω βάψει με πορφύρα.
Αν μοιάζει με αίμα, μισή ντροπή δική σου,
στα σκιερά δεν αντέχει ακόμα η μπόρεσή σου.
Κι εγώ η στιχομάνα ψάχνω στα ψιλά τα γράμματα
μέρες σπαρμένες μάγια, νύχτες χωρίς κλάμματα,
κουβέντες ακριβές και χρυσωμένες,
γκυκοταίριαστες με τις φαρμακωμένες.
Και στο λευτέρωμα μου πάνω το απρόσμενο
ψάχνω το πέρασμα με τ' όνειρο το επόμενο
να μ' απλώσει σα φως να μ' αλαφρώσει
τώρα που σ'εχω δίπλα μου στερνή μου γνώση.
Σύρε μαζί μου και στα όμορφα αφήσου
χρόνε αφέντη, εγώ δεν είμαι δουλευτής σου.
Είμαι σαν έρωτας κρυφός και ζηλευτός,
είμαι βροχή και δεν είμαι κανενός.

Είμαι τα πλούτη όλα που αρνιέται ένας φτωχός,
τα αταίριαστα όνειρα που μοιράζεται ο τρελός
είμαι σαν έρωτας κρυφός και ζηλευτός
είμαι βροχή και δεν είμαι κανενός.
Είμαι σαν φόβος στα γόνατα γυρτός,
φθηνοπλήρωτη κατάρα που αφηνεί ο εχθρός ,
μάγια σπαρμένα στη νύχτα σαν το φως
κι ευτυχώς -- δεν είμαι κανενός.

Έκανα πρόβα τα ξόρκια μες στα σκοτάδια,
γέμισα φως στα νυσταγμένα μου βράδια.
Ύπνος και θάνατος, φόβος και ρώτημα
βουϊζουν στα μελίγγια μου μουρμουριστά και μόνιμα.
Τόλμημα η ανάσα μου στα όνειρα τα επόμενα
μια ψίχα λογικής στηλώνει τ' απρόσμενα
κι όλο το υπόλοιπο αέρας και ψιχάλα
με τα ηλιοφέγγαρα ξοπίσω μου φευγάλα.
Δε θα με πιάσουν κι η πείρα μου το ξέρει,
είμαι βροχή, σύννεφο, βουή και αγριοκαίρι.
Έτσι πετώ και τραγουδώ, στο χώμα πέφτω και χτυπώ
παρά τον πόνο μου ανασαίνω και γελώ.
Σε είχα πάρει απόμερα και στο 'χα πει και πάλι
δεν είμαι κανενός, μόνο μια ρίζα μου τρυπά το κεφάλι
δένει τα χέρια μου γερά πυσθάγκωνα,
μην αρπαχτώ απ' τα ψέμματα και της συγνώμης τ' άρωμα.
Βλέπω τριγύρω σκιές, είναι δικές μου και ξένες,
μπλέκουν στα πόδια μου διπλά μετανιωμένες.
Τις ξορκίζω, τις πατώ, στα περασμένα τις πετώ
με πορφύρα τις ξεπλένω, με νερό τις ξεδιψώ.
Όμως μ' αρπάνε απ' τον λαιμό και με κλειδώνουν στο χαμό
γίνομαι φόβος στο λεπτό, σαν κατάρα από εχθρό.
Τραβολογιέμαι εδώ κι εκεί μοιάζω μεγάλος, μικρός,
αλλά ευτυχώς δεν είμαι κανενός

Johnny ο αλε ρετουρ - Sadahzinia
Απο το cd "Σάρμα"
Κυκλοφορει με τιμη 10€
Στηριζουμε αυτα που αγαπαμε

Στιχοι

Αν η ζωή σου απ' την αρχή σ' έχει του πεταμού της,
πάρτα χαμπάρια σου νωρίς, απάνω της και βουρ.
Κι αν σ' οδηγήσει πονηρά στην άκρη του γκρεμού της,
φέρτα δυο βόλτες στο μυαλό, και να 'σαι αλέ-ρετούρ.

Στην Άνω Τούμπα το '50 στη σκάφη,
γέννησε η κόρη του Γιαννέα, τον πέμπτο γιο "Νισάφι!"
είπε του αντρός της "Μη μ' απαυτώσεις πάλι,
αμανάτι ένα μωρό που έχει μεγάλο κεφάλι".
Σα τον παππού του γι' αυτό του βγήκε τ' όνομα
Γιαννέας, ο γιος της Δωροθέας, που απότομα
μια μέρα τον πήγε στον γνωστό τον "γιατρό" εκείνο,
"να τονε δώσουμε καλύτερα τον άντρα μου ψήνω.
Εσύ κανόνιστα λεφτά γιατρέ και μη σε νοιάζει,
σ' άλλη φαμίλια δε θα το τρώει το μαράζι."
Κι έτσι στο πόδι φτιάξαν τα χαρτιά γι' Αμερική,
τον μπαρκάρανε με μια αλλαξιά τσουρούτικη κι αυτή.
Του κουνήσαν το μαντήλι απ' το γκουντμπάι
κι ο Γιαννέας πιτσιρίκος ούτε ήξερε που πάει,
ποιον θα βρει στη Νιά Υόρκη, ποιος θα τον υιοθετήσει,
έτσι που 'ταν κι η ζωή τον είχε φτύσει.

Ζεύγος Εβραίων τονε πήρε για αποκούμπι στα στερνά
αλλά ο Τζόνυ δίχως τρόπους κάνει τον παλλικαρά.
Κάτι χρόνια πιο μετά πάει στο Woodstock σα μπακούρι,
του κολλάει μια Τεξανή με LSD και καναβούρι.
Τον ποτίζει για καλά, μέχρι που οι θετοί γονείς του
απηυδύσαν, τον διώξαν με μπιλιέτο αορίστου.
Γυρνάει στην Τρούμπα -- στο γνωστό το "Argentina",
για "τ' αυτόφωρα" τον θέλαν, μα τον είχανε στην πείνα.
Πάνω που του αλλάζαν πόστο τα 'φτιαξε με τριαντάρα
κι είπε ν' ανοίξει σπίτι, μα τα έκανε μαντάρα.
Πιάνει εργάτης στα λιπάσματα για τα έξοδα γάμου,
αλλά αυτή στον μήνα πάνου του την έκανε του Γιάννου.
Παίρνει απόφαση, φεύγει γραμμή για Σαλονίκη,
να βρει τις ρίζες του και καμιά πλούσια νύφη,
το παίζει μπρούκλης και φαφλατάς Αμερικέν
μα οι δικοί του πουθενά - όλα του φταιν.
Έκανε χαμαλοδουλειές, μάζευε απ' τα δυο τα τρία,
να πάει Αμερική ξανά να λύσει μια απορία.
Μην είχε παιδί μ' αυτήν εκεί την Τεξανή
ή απ' το πολύ το LSD τα είχε όλα φανταστεί.
Πατάει πόδι στο Μανχάτταν, τον τσουβαλιάζουν δέκα,
τον στείλαν σούμπιτο στου Πειραιά την Μέκκα.
Έκανε "αμάν", αλλά άνοιξε έναν καφενέ στο βουρ,
στου Αϊ Διονύση τους χαλβάδες και το είπε "Αλέ Ρετουρ".
Και η ιστορία μας τελειώνει με μια σύνταξη του πεταμού
από το ΤΕΒΕ και να του τρώει τη μισή το ΔΝΤ.
Παίρνει τα χαμπάρια, φοράει δυναμίτη,
μα στη βουλή πηγαίνοντας του σκάει στην μύτη.